• Rozwój rozumienia przeżywanych emocji i radzenia sobie z nimi.

• Doskonalenie umiejętności planowania, przewidywania i opanowywania czynności.

• Nabywania umiejętności radzenia sobie ze stresem bez wykorzystania używek.

• Rozwój zdolności przewidywania i rozumienia konsekwencji swojego zachowania.

• Praca z traumą – metalizowanie, naturalizowanie, budowanie poczucia własnej wartości, obniżanie poziomu lęku.

• Współpraca z rodzicami w zakresie rozumienia potrzeb dzieci oraz zwiększenia kompetencji wychowawczych rodziców.

Jest to jeden z bardziej skutecznych behawioralnych programów zmiany zachowań agresywnych i przemocowych dzieci i młodzieży na zachowania pożądane, prospołeczne.

W skład treningu wchodzą między innymi:

· Trening umiejętności prospołecznych

· Trening kontroli złości

Proponowane zajęcia obejmować będą:

· Wstępne umiejętności społeczne np. umiejętność słuchania, prowadzenie rozmowy.

· Zaawansowane umiejętności społeczne np. proszenie o pomoc, przekonywanie innych.

· Umiejętności kontrolowania emocji np. wyrażanie swoich uczuć, radzenie sobie z czyjąś złością.

· Alternatywne umiejętności wobec agresji np. negocjowanie, reagowanie na zaczepki.

· Umiejętności radzenia sobie ze stresem np. radzenie sobie z pominięciem (odrzuceniem), przygotowanie do trudnej rozmowy.

· Umiejętności planowania np. ustalanie przyczyn problemu podejmowanie decyzji.

Trening kontroli złości (emocji): uczenie, czego nie należy robić.  Wykrywanie i nazywanie sygnałów złości i naszej reakcji na „nie”.  Identyfikowanie zewnętrznych i wewnętrznych wyzwalaczy złości.  Poszukiwanie konstruktywnych i wyławianie destruktywnych reduktorów złości oraz analiza skutków, jakie one wywołują. Stosowanie monitów.

prowadzony jest w dwóch formach:

1. zajęć grupowych, z wykorzystaniem elementów socjoterapii. Założeniem treningu jest grupowa praca z dziećmi i młodzieżą nad zaburzeniami emocjonalnymi i zachowania, budując jednocześnie poczucie własnej wartości oraz kształtując umiejętności prawidłowych postaw i zachowań społecznych.
2.  zajęć warsztatowych – nabywanie prawidłowych zachowań społecznych w sytuacjach naturalnych: basen, lodowisko, kręgielnia, kino, pizzeria, kawiarnia, itp.

stymuluje rozwój funkcji psychomotorycznych, wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów, pomaga w eliminacji niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji.

z wykorzystaniem systemu Makaton oraz PECS

• Wypracowanie i doskonalenie gotowości komunikacyjnej (komunikacja niewerbalna),

• Budowanie otoczenia komunikacyjnego, czyli przygotowanie bliskich osób, z którymi dziecko będzie mogło porozumiewać się oraz zaopatrzenie w indywidualne pomoce np. książki do komunikacji, symbole itp.

warto zobaczyć: https://pstis.pl/pl/html/index.php?str=podstrona_kwestionariusz

Zaburzenia integracji sensorycznej występują wtedy, kiedy mózg nie potrafi adekwatnie, właściwie przetwarzać sygnałów zmysłowych płynących z ciała i otoczenia. W takiej sytuacji dziecko ma problem z realizacją i zaplanowaniem własnych działań, ma kłopoty
z koncentracją uwagi, może być nadmiernie ruchliwe. Pojawiają się również zaburzenia
w rozwoju koordynacji ruchu, umiejętności pisania czy czytania. Dobrze zintegrowane wszystkie zmysły są podstawą prawidłowego rozwoju i działania pozostałych wszystkich, zmysłów i umiejętności.
Terapia Integracji Sensoryczna jest stosowana u dzieci z:
– trudnościami w uczeniu się,
– autyzmem,
– całościowymi zaburzeniami rozwoju,
– zespołem Aspergera, autyzmem,
– opóźnieniem psychoruchowym,
– niewłaściwym poziomem uwagi,
– obniżonym poziomem koordynacji ruchowej (tzw. ‘niezdarne dziecko’)
– opóźnionym rozwojem mowy,
– nieprawidłowym poziomem aktywności ruchowej (duża nadruchliwość lub niechęć do ruszania się),
– trudnościami w zachowaniu.
– w chorobach genetycznych.

opiera się na dowolnej zabawie dziecka, która jest wynikiem jego spontanicznej i swobodnej aktywności.  Terapia mobilizuje dziecko do podejmowania samodzielnych decyzji oraz do samodzielnej aktywności w życiu codziennym, pokonywania trudności, a tym samym sprawia, że rozwój emocjonalny dziecka przebiega harmonijnie.
W terapii skupiamy się na nauce (w kontekście zabawy, zaangażowania i pozytywnych emocji) takich umiejętności jak:
– społeczne, spontaniczne inicjowanie ;
– interakcję;
– przyjemność dzielenia i współdziałania;
– zabawa, w szczególności symboliczna;
– dzielenie wspólnego pola uwagi;
– komunikacja (werbalna i niewerbalna)

– Korekcja wad wymowy,

– Rozszerzenie zasobu słownictwa, rozwój gramatyki, opanowanie umiejętności opowiadania, opanowanie umiejętności prowadzenia konwersacji

terapia obejmuje zarówno dziecko jak i rodziców. Rodzice powinni być dokładnie poinformowani jakie działania podejmuje specjalista w kontakcie z dzieckiem i dlaczego. Psycholog koncentruje się na nawiązaniu jak najlepszej więzi z dzieckiem, budowaniu poczucia wartości i bezpieczeństwa, a także pracy nad obniżeniem lęku dziecka. Napięcie dziecka spada gdy nie czuje ono nacisku na mówienie, a raczej pełne zrozumienie.

pracując nad rękami pamiętamy, że trudności z motoryką małą mają swoje podłoże w:

-złym przystosowaniu posturalnym,

-nieadekwatnym napięciu mięśniowym,

-osłabionych mechanizmach równoważnych,

-problemach z czuciem powierzchniowym,

-problemach z percepcją wzrokową,

-problemach z koordynacją wzrokowo-ruchową.

Pracując nad trudnościami manualnymi dziecka należy skupić się na

jest to metoda nauki pływania i terapii w wodzie dla osób w każdym wieku, zarówno dla niepełnosprawnych, jak i dla zdrowych. Głównym celem tej metody jest nauczenie bezpiecznego i swobodnego poruszania się i przebywania w wodzie, co osiąga się poprzez nauczenie kontrolowania ruchów głowy, oddychania i utrzymywania równowagi w wodzie. Metoda Halliwick jest rewelacyjną i unikalną metodą terapii w wodzie i nauki pływania dla osób niepełnosprawnych, szczególnie z zaburzeniami pochodzenia neurologicznego, słuchu i wzroku, jak również z zaburzeniami emocjonalnymi. Koncepcja opiera się na przekonaniu, że zajęcia w wodzie niosą ze sobą ogromne korzyści obejmujące wszystkie sfery życia człowieka wpływając na rozwój fizyczny, społeczny, poznawczy i językowy.

Gimnastyka korekcyjna ma na celu:

– działanie profilaktycznie,

– eliminowanie wad postawy,

– kształtowanie nawyku prawidłowej postawy,

– zapewnienie wszechstronnego rozwoju fizycznego i wspaniałej zdrowej zabawy.

Aby zapobiec wadom postawy należy dostarczyć dzieciom zorganizowane formy aktywności ruchowej w rozszerzonym wymiarze i wprowadzić elementy gimnastyki korekcyjno-kompensacyjnej w formie odpowiadającej ich wiekowi i możliwościom psychoruchowym. Korygowanie istniejących zaburzeń statyki ciała i doprowadzenie jej, o ile jest to możliwe, do stanu prawidłowego, niedopuszczenie do powstawania wad postawy ciała, gdy zaistnieją warunki sprzyjające ich powstawaniu, doprowadzenie sprawności fizycznej dziecka do stanu uznanego za prawidłowy.

Wyrobienie u dzieci nawyku prawidłowej postawy: w trakcie zabaw ruchowych oraz ćwiczeń korekcyjnych dzieci poznają własne ciało, odkrywają różnice pomiędzy postawą prawidłową a nieprawidłową, mogą wykorzystywać tę zdolność we wszystkich czynnościach codziennych. Poznają pozycje, w których można wypoczywać z korzyścią dla efektów korekcyjnych.

Wzmacnianie mięśni posturalnych odpowiedzialnych za prawidłową postawę – głównie mięśnie grzbietu i brzucha, stabilizujące kręgosłup. Dzieci wzmacniają gorset mięśniowy poprzez zabawy ruchowe i ćwiczenia korekcyjne prowadzone metodą ścisłą i zadaniową.

jest formą komunikacji z samym sobą oraz z innymi ludźmi. W trakcie zajęć arteterapeutycznych możliwa staje się zmiana sposobu odbioru rzeczywistości. Człowiek zaczyna nabierać dystansu do własnych przeżyć, uczuć czy też doświadczeń. Również dzięki arteterapii możemy rozwijać inteligencję emocjonalną oraz kształtować osobowość dziecka. Arteterapia wpływa pozytywnie na samoocenę oraz poczucie własnej wartości. Ogromną jej zaletą jest fakt, że może być stosowana przez każdego niezależnie od wieku i zdolności. Pomaga ona uzewnętrznić emocje, pragnienia i myśli. Arteterapia pozwala na pozawerbalne porozumiewanie się, rozwijanie własnych działań twórczych, uzewnętrznianie własnych przeżyć, zaspokajanie potrzeb: akceptacji, bezpieczeństwa, zrozumienie własnych potrzeb, pragnień, zmiana optyki widzenia swoich problemów, akceptacja siebie oraz innych, tworzenie pozytywnych nawyków, relaks, przyjemność, odpoczynek.

– Wykorzystywana jest m. in. w edukacji oraz psychoterapii dzieci i młodzieży, w terapii osób z autyzmem, zespołem Downa, niepełnosprawnością intelektualną. Ma zwiększać efektywność rehabilitacji bądź procesu terapeutycznego. Dogoterapia wykorzystywana jest również w resocjalizacji.

– Pies, poprzez bezwarunkową akceptację, zaspokaja potrzebę bliskości, łagodzi poczucie samotności, odrzucenia czy lęku. Głaskanie i przytulanie się do niego sprzyja rozluźnieniu mięśni i zrelaksowaniu się. Kontakt z czworonogiem pomaga radzić sobie z trudnymi emocjami. Spotkania z psem polegające na stworzeniu pozytywnej relacji pomiędzy uczestnikami spotkań a psem mają na celu dostarczenie pozytywnych emocji i satysfakcji z obcowania ze zwierzęciem, rozluźnienie atmosfery.